- Dit werd oorspronkelijk opgenomen in een bluesstijl door Big Mama Thornton in 1953. Haar versie was een #1 R&B-hit en verreweg haar grootste succes. Zoals veel bluesmuzikanten verdiende ze nooit veel geld, maar ze had een grote invloed op veel zangers die dat wel deden. In 1968 nam Janis Joplin een nummer op dat Thornton schreef genaamd 'Ball and Chain', dat op verschillende Joplin-compilatiealbums verscheen nadat ze in 1970 stierf.
- Elvis' versie van dit nummer is gebaseerd op hoe hij het hoorde, uitgevoerd door een groep uit Texas genaamd Freddie Bell en The Bell Boys, die het nummer in 1955 op het Teen label uitbrachten. In april 1956 werd Elvis voor twee weken geboekt bij The New Grenshotel in Las Vegas. Op een avond verkenden Elvis en zijn band de Vegas-strip en landden in de Sahara, waar Freddie Bell en The Bell Boys in de lounge optraden. Toen ze hun komische versie van 'Hound Dog' uitvoerden, was Elvis onder de indruk en besloot hij zijn eigen versie op dezelfde manier te doen.
Elvis gebruikte dezelfde tekst, die verschilde van het origineel van Big Mama Thornton. In deze benadering van het nummer gedraagt Elvis zich teleurgesteld over zijn geliefde en herhaalt hij de tekst 'Nou, ze zeiden dat je van hoge klasse was, maar dat was maar een leugen' zes keer. In het origineel van Thornton zingt ze de regel twee keer als 'Je vertelde me dat je van hoge klasse was, maar daar kan ik doorheen kijken.' - Dit was een van de eerste grote hits voor het songwritingteam van Jerry Leiber en Mike Stoller, die tieners waren toen ze het schreven. Op basis van het succes van 'Hound Dog' werden Leiber en Stoller ingehuurd om nog veel meer liedjes voor Elvis te schrijven, evenals de score voor zijn film Jailhouse Rock (inclusief de beroemde titelsong).
Werken voor Elvis was erg goed voor Leiber en Stoller, maar ze hielden niet van wat hij deed met 'Hound Dog'.
'Het klonk nerveus,' zei Leiber in Meer songwriters over songwriting . 'Het had niet die insinuatie die Big Mama's plaat had.'
Stoller voegde toe: 'Het is iets dat eigenlijk een soort imitatie is die nooit echt goed is uitgekomen.' - In een gesprek in 2001 met Achterpagina's van Rock , legden Leiber en Stoller uit dat ze zichzelf als zwart beschouwden en altijd verrast waren als ze langs een spiegel kwamen. Ze legden uit hoe het was om dit nummer te schrijven en op te nemen met Big Mama Thornton. Leiber zegt: 'We hadden eigenlijk voor 90 procent 'Hound Dog' geschreven onderweg in de auto. Ik sloeg een ritme uit dat we de 'bokdans' noemden op het dak van de auto. We kwamen bij Johnny Otis' huis en Mike ging regelrecht naar de piano... nam niet eens de moeite om te gaan zitten. Hij had een sigaret in zijn mond die aan zijn linkeroog brandde, en hij begon het lied te spelen. We brachten het nummer terug naar Big Mama en ze griste het papier uit mijn hand en zei: 'Is dit mijn grote hit?' En ik zei: 'Ik hoop het.'
Het volgende dat ik weet, is dat ze 'Hound Dog' begint te zingen zoals Frank Sinatra 'In The Wee Small Hours of the Morning' zou zingen. En ik kijk naar haar, en ik ben een beetje geïntimideerd door de littekens van het scheermes op haar gezicht, en ze is ongeveer 280-320 pond, en ik zei: 'Zo gaat het niet.' En ze keek me aan alsof blikken konden doden en zei - en toen ontdekte ik dat ik blank was - 'Blanke jongen, vertel me niet hoe ik de blues moet zingen.' We zijn er eindelijk doorheen gekomen.
Johnny bracht Mike terug in de kamer en vroeg hem om aan de piano te gaan zitten, wat niet gemakkelijk was omdat Johnny een vrouwelijke pianiste had die gebouwd was als Arnold Schwarzenegger. Ze wisselden eindelijk van stoel en deden het nummer zoals het moest klinken. En dat was er een waar we zeiden: 'Dat is een hit.' En ik dacht meteen: we hebben het allebei gezegd, er komt een vloek op!' - De originele versie van Big Mama Thornton was het eerste nummer dat Leiber en Stoller produceerden. Mike Stoller vertelde Mojo magazine april 2009 wat er gebeurde: 'Johnny Otis zou de sessie leiden. We hadden gerepeteerd en hij had drums gespeeld. Toen we in de studio kwamen (het was) zijn vaste drummer. Het gebeurde niet. Ik zei: 'Johnny, je moet drummen, doen wat je deed tijdens de repetitie.' Dus hij zei: 'Wie gaat de sessie leiden.' Ik zei: 'Dat zullen we doen.'
- Toen de regel 'Je bent niets anders dan een hondenhond' in Jerry Leibers hoofd opdook, beschouwde hij 'hondenhond' als een tijdelijke uitdrukking. 'Ik wilde iets dat veel meer insinuerend was,' zei hij in Meer songwriters over songwriting . 'Ik wilde iets dat was' sexy '
Zijn partner Mike Stoller vond het leuk en overtuigde hem om het te laten zoals het is. - Dit werd als single uitgebracht met 'Don't Be Cruel'. Het is de enige single waarvan beide kanten de nummer 1 in de VS bereiken. De single stond 11 weken op #1 in de VS, een record dat pas in 1992 werd verbroken door 'End of the Road' van Boyz II Men.
Met betrekking tot de nummer 1 hitlijsten van de single vertelde Joel Whitburn, die de definitieve boeken over het onderwerp schrijft, in de Forgotten Hits-nieuwsbrief: 'Voor zover de tweezijdige Presley-hit 'Hound Dog' / 'Don't Be Cruel, ' Ik heb die single 45 altijd getabelleerd als twee #1-hits. 'Hound Dog' was de eerste titel die in de hitlijsten kwam en de eerste die werd vermeld als het nummer 1 nummer. In de 'Best Sellers in Stores'-lijst van Billboard stond het nummer 1 op 18-8-56 als 'Hound Dog/Don't Be Cruel'. Het werd ook op die manier getoond toen het voor het eerst bovenaan de 'Most Played in Juke Boxes'-hitlijst stond op 1-9-56. Het lijdt geen twijfel dat de eerste verkopen en 'buzz' over deze plaat voor 'Hound Dog' waren. Het was meteen een nummer 1 hit. Toen de airplay de voorkeur begon te geven aan 'Don't Be Cruel', werden de twee titels omgedraaid op #1, terwijl 'Don't Be Cruel' zelfs meer weken liet zien als het nummer 1 leadnummer. Nogmaals, ik heb deze twee titels altijd getabelleerd als twee nummer 1 nummers. Het is onmogelijk om deze 4-voudig platina plaat als één nummer 1 hit te beschouwen. En RIAA ook niet, die verkooprecords voor goud en platina toekent. Ze tonen 'Hound Dog' / 'Don't Be Cruel' als beide met platina-aanduidingen.' - In 1958 werd de single 'Hound Dog/Don't Be Cruel' pas de derde plaat waarvan meer dan 3 miljoen exemplaren werden verkocht, na Bing Crosby's ' witte kerst ' en 'Rudolph The Red-Nosed Reindeer' van Gene Autry.
Bertrand - Parijs, Frankrijk - Na het schrijven van dit nummer met Jerry Leiber, trouwde Mike Stoller en ging op reis naar Europa. Hij keerde terug op de Italiaanse oceaanstomer Andrea Doria in 1956 toen het werd geramd door een ander schip in de mist van Nantucket Sound en uiteindelijk zonk. Stoller en zijn nieuwe vrouw verlieten het schip in een reddingsboot en werden gered. Ongeveer 50 van de 1.500 mensen aan boord stierven. Toen Stoller aankwam bij de kade in New York, was Leiber daar om hem te verwelkomen met het nieuws dat ze hun eerste grote hit hadden met 'Hound Dog', door een nieuwkomer genaamd Elvis Presley.
In een interview met Rock's Backpages vertelt Stoller: 'Hij nam aan dat ik doorweekt was, als ik nog leefde. Maar hij zei: 'We hebben een grote hit met 'Hound Dog'.' En ik zei: 'Big Mama's plaat?' En hij zei: 'Nee. Een of andere blanke man genaamd Elvis Presley.' En ik hoorde de plaat en ik was teleurgesteld. Het klonk gewoon vreselijk nerveus, te snel, te wit. Maar weet je, nadat het zeven of acht miljoen platen verkocht, begon het beter te klinken. Ik moet ook zeggen dat ik de andere dingen die we met Elvis deden erg goed vond.' - Presley's gitarist Scotty Moore speelde op een met P-90 uitgeruste Gibson L-5 aangesloten op een Ray Butts-versterker. Er zijn twee gitaarsolo's in het nummer, en aan het begin van de tweede maakte Moore een aantal geluiden die gitaristen sindsdien niet meer hebben kunnen repliceren. Moore beweerde dat hij niet eens wist hoe hij het deed, waardoor het een van de grote gitaarmysteries in de rock werd.
- Elvis en zijn band namen dit nummer en 'Don't Be Cruel' op 2 juli 1956 op. Het was een slopende sessie, waarbij Elvis zichzelf en de band door 31 takes heen werkte die steeds meer gefocust waren. De sessies vonden plaats in de studio's van RCA in New York.
- Elvis speelde dit nummer twee keer op de nationale tv voordat hij het opnam. Het eerste optreden zat erop De Milton Berle-show , 5 juni 1956, waar Elvis leerde dat het zo veel mogelijk hammen van het nummer een enorme reactie zou krijgen. Het volgende optreden was op de veel meer bezadigde De Steve Allen-show op 1 juli, de dag voordat ze het nummer opnamen. Voor dit optreden zong Elvis voor een Basset Hound. Hij mocht niet dansen op de show, omdat Allen een gezinsvriendelijk programma had en het bekken van Elvis niet als gezinsvriendelijk werd beschouwd.
- Toen dit in 1978 opnieuw werd uitgegeven in het VK, ging het naar # 24.
- Op de Britse show Songboek Leiber en Stoller werd gevraagd wat ze van de Elvis-versie vonden toen ze het voor het eerst hoorden. Stoller zei: 'Ik vond het nerveus en te snel en ze veranderden de woorden, sommige omdat de originele tekst duidelijk een vrouwenlied was. Ik denk niet dat ze Jerry's teksten verbeterden.'
Leiber: 'Oh, ik dacht dat het het nummer verpestte. Het was een lied dat te maken had met uitgewiste romantiek. In feite zei ze: 'Ga mijn huis uit.' En 'je hebt geen konijn gevangen, en je bent ook geen vriend van mij' is zinloos. Het zegt me niets.'
Stoller: 'Ik ben het met je eens en dat heb ik altijd gedaan. Behalve dat nadat Elvis' plaat bij de eerste release ongeveer 7 of 8 miljoen verkocht, ik er enige verdienste in begon in te zien. (lachend)'
Gevraagd naar enkele van de originele teksten, zei Leiber: 'You ain't nothin' but a hound dog, stop met rondsnuffelen rond mijn deur. Je bent niets anders dan een jachthond, stop met rondsnuffelen aan mijn deur. Je kunt met je staart kwispelen, ik ga je niet meer voeren. Je zei dat je van hoge klasse was, maar daar kan ik doorheen kijken.' - Vooral in zijn latere jaren hield Elvis er niet van om dit live op te voeren. Bij veel van zijn shows haastte hij zich door het nummer of maakte een heel korte versie. Een goed voorbeeld is te zien op zijn concert 'Aloha from Hawaii' uit 1973.
Ed - Buffalo, NY - Dit werd in 1988 opgenomen in de Grammy Hall of Fame.
- Dit stond op de populaire soundtrack van de film uit 1994 Forrest Gump . In de film verblijft een pre-fame Elvis in het pension Gump en zingt het deuntje voor de jonge Forrest, wiens hoogdravende dansbewegingen de beroemde heupstoten van de zanger inspireren.
