- 'I Want You' duurt slechts ongeveer drie minuten maar bevat een enorme cast aan personages. Er is een schuldige begrafenisondernemer, een eenzame orgeldraaier, een dronken politicus die huilt, de schoppenvrouw en nog veel meer. Het nummer voelt aan als een bewustzijnsstroomding dat ter plekke wordt uitgespuwd, maar dat gevoel kwam tot stand door een uitgebreide herziening, aangezien Dylan verschillende concepten maakte voordat hij tot de laatste kwam.
Het snelle, vrolijke geluid van het nummer is radiovriendelijk, maar de vreemde karakters in de teksten voegen mysterie en complexiteit toe die normaal niet in popmuziek te vinden zijn. Het koor van:
ik wil je
ik wil je
ik wil je zo graag
zou absurd afgezaagd zijn als het niet werd gecompenseerd door de surrealistische poëzie van de andere teksten.
Die andere teksten bevatten ook tegenstrijdige emoties die, wanneer gezongen met het vrolijke geluid, nogal paradoxaal klinken. In het begin zijn er begrafenisbeelden en later pakt Dylan iemands fluit en drinkt uit een kapotte beker. Er lijkt een soort van bitterheid of woede onder het gelukkige fineer te zitten.
Dit is altijd een deel van Dylans genialiteit geweest, liedjes begrijpelijk genoeg maken om coherent te zijn, maar ze toch voorzien van onbeantwoorde vragen waardoor mensen 50 jaar later over zijn bedoelingen debatteren. - Een van de personages in het nummer is gekoppeld aan Brian Jones van The Rolling Stones. Jones speelde fluit, wat suggereert dat hij misschien het 'dansende kind met zijn Chinese pak' was, wiens fluit Dylan neemt en vervolgens niet al te schattig behandelt. De Jones-associatie wordt gesterkt door het feit dat Dylan een paar regels later 'because time was on his side' zingt, verwijzend naar 'Time Is On My Side', het eerste Stones-nummer dat de Top 10 in de Verenigde Staten doorbrak.
- Muzikant Al Kooper, die zijn hele carrière met Dylan samenwerkte en waarschijnlijk het best bekend is vanwege het bespelen van dat moordende, enigszins ouderwetse orgel in 'Like a Rolling Stone', was dol op 'I Want You' en wilde het graag opnemen. Dylan reageerde door te weigeren het nummer nacht na nacht op te nemen.
Kooper speelde een belangrijke rol bij het maken van Blond op blond . Hij hing met Dylan in de hotelkamer terwijl Dylan de liedjes bedacht en haastte zich vervolgens naar de studio om de rest van de band voor te bereiden op de opname. Op deze manier zouden ze klaar zijn als Dylan arriveerde.
Dylan speelde met Kooper door sluw tot de laatste dag te weigeren 'I Want You' te spelen. Zelfs toen bood Dylan niet aan om het op te nemen. Om Dylan de hand te drukken, leerde Kooper het nummer aan de band zonder eerst toestemming te vragen. - Gitarist Wayne Moss improviseerde zijn gitaarpartij en verbaasde Kooper. Hij liet het niet van tevoren weten en begon het gewoon te spelen. 'Ik had het basisarrangement in mijn hoofd, maar toen speelde Wayne Moss die gitaarloop van zestiende noten, en daar was ik nog niet klaar voor! Het was een prachtige aanvulling op wat ik in gedachten had!' Moss was een sessiemuzikant uit Nashville en Kooper had nog nooit iemand in New York horen spelen die zo snel kon spelen als hij kon.
- Dit is een van de nummers die Dylan heeft geïdentificeerd als het met succes vastleggen van het 'wilde kwikgeluid' waarnaar hij reikte in Blond op blond .
- Een cover van Sophie B. Hawkins werd in 1992 uitgebracht als vervolg op haar hit ' Damn, I Wish I Was Your Lover .' Het flopte, maar kreeg een goedkeuring van Dylan zelf. Hawkins vertelde Songfacts: 'Ik zat in een vliegtuig naar Los Angeles, zat in de bus, en Dylans manager kwam terug in de bus om met me te praten. Hij zei dat Bob mijn versie van 'I Want You' hoorde en het erg goed vond.'
Dit leverde Hawkins een uitnodiging op voor de Bob Dylan 30th Anniversary Concert Celebration in Madison Square Garden op 16 oktober 1992, waar ze het nummer zong. Het album van het optreden werd uitgebracht op het label van Hawkins, Columbia, waardoor ze van de set bleef, een stomp die prikte.
