- The Moldy Peaches was een indiegroep uit New York opgericht door Adam Green en Kimya Dawson. Geen van hun albums verkocht meer dan 8.000 exemplaren, en sinds 2004 streven Green en Dawson solocarrières na. Kimya Dawson zei over dit nummer in Rollende steen magazine: 'We schreven het in een periode in ons leven waarin Adam en ik allebei mensen wilden vinden om helemaal verliefd op te worden. We noemden ze hippies en we liepen de hele nacht door de straten op zoek naar hippies. Dit lied zou ieder van ons voor onze perfecte persoon zingen als we ze hadden ontmoet.'
- Dit anti-folk volkslied stond op de Juno soundtrack album, dat een aantal andere nummers van Dawson bevat. Het is ook prominent aanwezig aan het einde van de film wanneer het wordt gezongen door Michael Cera en Ellen Page. De versie van de twee Juno acteurs is ook opgenomen op het soundtrackalbum.
- Groen vertelde de Nieuwe muzikale expressie 26 januari 2008 over zijn reactie op het late succes van het nummer: 'Het nummer kwam uit in 2001, dus ik had niet verwacht dat ik er nu weer zoveel ophef over zou hebben. Ik zat op een dag in mijn pyjama toen ik werd gebeld met de vraag of ze het konden gebruiken, en een paar maanden later ben ik bij de première. Ik denk dat het op dit moment de grootste film in Amerika is - het is een komedie over tienerzwangerschappen. Het is de nummer 1 soundtrack van het land! Het is gek!'
- Ellen Page, die het titelpersonage speelde, had een hand in het selecteren van Dawson's muziek als een belangrijk deel van de soundtrack. Ze legde aan Pitchfork Media uit wat er was gebeurd: '[Juno-directeur] Jason Reitman en ik ontmoetten elkaar misschien voor de tweede of derde keer en hij zei gewoon: 'Nou, waar denk je dat Juno naar zou luisteren?' Ik zei meteen The Moldy Peaches, en hij was, denk ik, niet bekend met hun werk, dus ik sprong op zijn computer en speelde The Moldy Peaches voor hem. Het volgende dat ik wist dat hij verliefd was geworden - terecht, ze zijn geweldig - en hij had contact met Kimya Dawson, de vrouw in de band, en hij voegde het nummer toe aan het einde van de film, die is een nummer van Moldy Peaches. Dat nummer is eigenlijk al jaren in mijn leven; er zit veel sentimentele waarde in. En het volgende dat we weten is dat Kimya Dawson de muziek voor de film doet. Het was echt ongelooflijk hoe dat allemaal uitpakte, want het voelt gewoon perfect.'
- De componist van de partituur voor de tienerzwangerschapskomedie, Matteo Messina, baseerde zijn partituur op Dawsons muziek. Hij legde uit dat The Los Angeles Times : 'Reitman was geïnteresseerd in The Moldy Peaches en Kimya Dawson na een suggestie van Ellen Page. Dus hij en ik vlogen naar boven en namen haar twee dagen op terwijl ze op tournee was. Hij verleidde haar liedjes in een deel van de film, en hij realiseerde zich dat wanneer muziek met teksten de dialoog aanging, het gewoon niet werkte. Dus uiteindelijk hebben we haar opgenomen door veel van haar liedjes te neuriën. Na een paar dagen met haar te hebben doorgebracht en haar opnamestijl te hebben gezien en haar gevoeligheid te hebben gekregen, was dat zeker een sterke invloed toen ik de partituur aan het schrijven was. Ik probeerde de Kimya Dawson-sfeer vast te leggen.'
- De Rhino-soundtrack naar Juno werd het eerste nummer 1 album van het label in de Billboard 200, toen het naar de top van de albumlijst van 9 februari 2008 bewoog.
- Adam Green herinnerde zich het schrijven van dit nummer om de bewaker 10 april 2008: 'Op een dag liep ik door 58th Street in de buurt van Central Park, en ik had een nummer van Skip Spence in mijn hoofd. Ik denk dat het ofwel 'Broken Heart' of 'It's the Best Thing for You' was. Ik kon niet alle woorden onthouden, dus begon ik ze te vervangen door regels die ik aan het verzinnen was. Ik denk dat 'ik kan niet zien wat iemand anders zou zien in iemand anders dan jij' - de refreinlijn - paste in de meter van dat nummer. Dus ik paste het gewoon in. En ik schreef het op, en dan denk ik dat ik en Kimya de volgende week liedjes op mijn bank aan het schrijven waren, en ik bracht dat idee naar voren, en we schreven een heleboel regels, die veel door elkaar liepen. van ideeën uit onze notitieboekjes. We eindigden het nummer in Tompkins Square Park op een bankje. Weet je, we hebben veel liedjes afgemaakt op een bankje op Tompkins Square.'
- De versie van Michael Cera en Ellen Page van dit nummer bereikte nummer 91 in de Billboard Hot 100.
