- Roger Waters schreef de teksten. Hoewel veel mensen dachten dat het lied over drugs ging, beweert Waters dat dit niet het geval is. De teksten gaan over hoe hij zich als kind voelde toen hij koorts had. Als volwassene kreeg hij dat gevoel soms weer, hij kwam in een staat van delirium terecht, waarbij hij zich los van de werkelijkheid voelde. Hij vertelde Mojo tijdschrift (december 2009) dat de regels 'Toen ik een kind was had ik koorts/mijn handen voelden net als twee ballonnen' autobiografisch waren. Hij legde uit: 'Ik herinner me dat ik griep had of zoiets, een infectie met een temperatuur van 105 en delirant was. Het was niet alsof de handen op ballonnen leken, maar ze zagen er veel te groot uit, angstaanjagend. Veel mensen denken dat die regels over masturbatie gaan. God weet waarom.'
- In een radio-interview rond 1980 met Jim Ladd van KLOS in Los Angeles, zei Waters dat een deel van het lied gaat over de tijd dat hij hepatitis kreeg, maar het niet wist. Pink Floyd moest die avond een show doen in Philadelphia, en de dokter die Roger zag, gaf hem een kalmerend middel om de pijn te verlichten, omdat hij dacht dat het een maagaandoening was. Tijdens de show waren Rogers handen gevoelloos 'als twee speelgoedballonnen'. Hij kon zich niet concentreren, maar realiseerde zich ook dat het de fans niets kon schelen omdat ze zo druk bezig waren met schreeuwen, dus 'comfortabel' verdoofd. Hij zei de meeste De muur gaat over vervreemding tussen publiek en band.
Verder verkennen, Mojo vroeg Waters naar de zin: 'Dat houdt je door de show heen', verwijzend naar medicijnen krijgen voordat je het podium op gaat. Hij legde uit: 'Dat komt van een specifieke show in het Spectrum in Philadelphia (29 juni 1977). Ik had zo'n buikpijn dat ik dacht dat ik niet verder kon. Een dokter backstage gaf me een shot van iets waarvan ik zweer dat God een verdomde olifant zou hebben gedood. Ik heb de hele show nauwelijks mijn hand boven mijn knie kunnen steken. Hij zei dat het een spierverslapper was. Maar het maakte me bijna ongevoelig. Het was zo slecht dat aan het einde van de show het publiek smachtte naar meer. Ik kon het niet. Ze deden de toegift over mij.'
Cody - San Diego, CA - Dave Gilmour schreef de muziek terwijl hij in 1978 aan een soloalbum werkte. Hij bracht het naar De muur sessies en Waters schreef er teksten voor.
- Gilmour gelooft dat dit nummer in twee delen kan worden verdeeld: donker en licht. Het licht zijn de delen die beginnen met 'When I was a child...' dat Gilmour zingt. De donkere zijn de 'Hallo, is er iemand in daar' delen, die worden gezongen door Waters.
- Waters en Gilmour hadden ruzie over welke versie hiervan op het album moest worden gebruikt. Ze hebben uiteindelijk twee takes samen bewerkt als een compromis. Dave Gilmour zei in Gitaar Wereld Februari 1993: 'Nou, daar waren twee opnames van, waar Roger en ik ruzie over hadden. Ik had het geschreven toen ik mijn eerste solo-album aan het maken was [ David Gilmour , 1978]. We hebben de toonsoort van de opening van het nummer de E veranderd in B, denk ik. Het vers bleef precies hetzelfde. Toen moesten we er nog een klein beetje aan toevoegen, want Roger wilde de zin doen: 'Ik ben lekker verdoofd.' Anders dan dat, was het heel, heel eenvoudig om te schrijven. Maar de argumenten gingen over hoe het gemixt moest worden en welke track we moesten gebruiken. We hadden een nummer met Nick Mason gedaan en drums waarvan ik dacht dat het te ruw en slordig was. We probeerden het nog een keer en ik dacht dat de tweede take beter was. Roger was het daar niet mee eens. Het was meer een ego-ding dan iets anders. We gingen echt head-to-head met elkaar over zo'n klein ding. Ik zou waarschijnlijk het verschil niet zien als je vandaag beide versies op een plaat zet. Maar hoe dan ook, het eindigde ermee dat we een vulling uit de ene versie namen en die in een andere versie stopten.'
- Dit was het laatste nummer dat Waters en Gilmour samen schreven. In 1986 verliet Waters de band en vond dat er geen Pink Floyd zou zijn zonder hem.
- Toen ze dit speelden op De muur tour, werd als onderdeel van de show een muur van 35 voet gebouwd tussen de band en het publiek. Terwijl de muur omhoog ging, werd Gilmour erbovenop getild op een hydraulische lift om de gitaarsolo uit te voeren, terwijl Waters in de schijnwerpers voor de muur eronder stond. Het was Gilmour's favoriete onderdeel van de show.
- In de film De muur , dit speelt zich af in een scène waarin de hoofdpersoon, een rockster genaamd 'Pink', zijn verstand verliest en voor een show in een catatonische toestand komt. Het was vergelijkbaar met wat Syd Barrett, een origineel lid van de band, doormaakte in 1968 toen hij geestesziek werd en uit de band werd gezet.
- Dit nummer is de laatste stap in Pink's (Roger Water's) transformatie naar het neonazistische, fascistische personage dat je in de film ziet De muur . Doktoren en de bandmanager komen binnen en geven Pink een kans om hem uit zijn catatonische verdoving te halen, de manager betaalt protesterend Meds wat geld om zijn mond te houden en hem Pink mee te laten nemen naar het concert in de staat waarin hij zich bevindt (uiteraard een bedreiging voor zijn gezondheid, maar de Meds, die waarschijnlijk niet genoeg geld verdienen, accepteren). In de film begint Pink onderweg te smelten, en daaronder ontdekt hij dat hij het wrede, fascistische model is van een vertegenwoordiger van de nazi-partij tegen de tijd dat hij bij het concert aankomt. Ter ondersteuning hiervan zijn daarna de nummers 'The Show Must Go On' (Pink realiseert zich als hij bij de show komt dat er eigenlijk geen weg meer terug is, en hij wordt gedwongen het podium op te gaan), 'In the Flesh II' ( de vernieuwde versie van het eerste nummer op het album, nu met nazi-roze zang, dreigende willekeurige minderheden), en 'Run Like Hell' (nadat de menigte, die van nazi-roze houdt, tot waanzin is opgezweept en nu op minderheden jaagt in de straat, net als Duitsland eind 1930). Hoewel het erop lijkt dat dit een lied is over de 'vreugde van heroïne', heeft het weinig of geen verband met heroïne, zelfs als de toestand lijkt op die van iemand die totaal verspild is.
Alex - Town, CT - Een dansversie van de Scissor Sisters was een #10 UK-hit in 2004. Het werd uitgebracht als de B-kant van hun eerste single, 'Electrobix', maar trok veel meer aandacht.
Bertrand - Parijs, Frankrijk - David Gilmour speelde dit tijdens zijn solotour in 2006, waar hij werd vergezeld door Pink Floyd-toetsenist Rick Wright.
Dogma - Alexandria, LA - Van Morrison speelde dit met Roger Waters tijdens een concert dat Waters in 1990 in Berlijn organiseerde ter herdenking van de val van de Berlijnse Muur. Deze versie werd gebruikt in de film de overledene en verscheen ook in een aflevering van The Simpsons .
- Gilmour's tweede gitaarsolo op 'Comfortably Numb' verschijnt regelmatig in Best Guitar Solo of All Time polls. In een peiling van augustus 2006 door kijkers van tv-muziekzender Planet Rock werd het uitgeroepen tot de beste gitaarsolo aller tijden. Voor de solo gebruikte de Pink Floyd-gitarist een zware plectrum op zijn Fender Strat met esdoornhals door een Big Muff en delay via een Hiwatt-versterker en een Yamaha RA-200 roterende luidsprekerkast. Gilmour vertelde Gitaar Wereld dat de solo niet lang op zich liet wachten: 'Ik ging gewoon de studio in en knalde 5 of 6 solo's uit. Vanaf daar volgde ik gewoon mijn gebruikelijke procedure, namelijk terugluisteren naar elke solo en maatlijnen markeren, en zeggen welke stukjes goed zijn. Met andere woorden, ik maak een grafiek, waarbij ik vinkjes en kruisjes op verschillende balken zet terwijl ik doortel: twee vinkjes als het echt goed is, één vinkje als het goed is en kruis als het niet gaat. Dan volg ik gewoon de grafiek, waarbij ik de ene fader omhoog zwaai, dan nog een fader, van frase naar frase springend en proberend een hele mooie solo te maken. Dat is de manier waarop we het deden op 'Comfortably Numb'. Het was niet zo moeilijk. Maar soms merk je dat je op een onmogelijke manier van de ene noot naar de andere springt. Dan moet je naar een andere plek en een overgang zoeken die natuurlijker klinkt.'
