- Volgens volksmuziek historicus Alan Lomax zoals gedocumenteerd in het boek Volkslied VS , was de Midnight Special een echte trein: de Southern Pacific Golden Gate Limited. Leadbelly, een traditioneel volksliedje, maakte het populair bij zijn vrijlating uit de Sugar Land-gevangenis in Texas, waar hij de Midnight Special kon horen komen. In het lied geeft het licht van de trein de gevangenen hoop: als het op hen schijnt, zien ze het als een teken dat ze binnenkort vrij zullen gaan.
- Veel bluesartiesten hebben dit nummer opgenomen, maar het werd ook gecoverd door muzikanten uit vele stijlen zoals ABBA, Van Morrison en Johnny Rivers, die in 1965 met het nummer op #20 in de hitlijsten kwamen. Een van de meest populaire covers is van Creedence Clearwater Revival , maar de grootste hit was van Paul Evans in 1960, die het naar #16 bracht toen hij op tournee was als tieneridool om 'Seven Little Girls (Sitting In The Back Seat)' te promoten.
Evans vertelde Songfacts: 'Echte, echte folkzangers deden dat nummer altijd. Ik sneed het omdat ik ervan hield, dat is het. [John Fogerty] vertelde een interviewer waarom hij het nummer uiteindelijk uitsneed. 'Ik heb ooit een plaat gehoord van ene Paul Evans, en die beviel me erg goed. En ik deed het op zijn manier, alleen hebben we het alleen wat meer opgeschud.' Weet je, dit zijn kleine geneugten die je krijgt als je door het leven reist, om een ster van die omvang te horen zeggen dat hij op dat nummer mijn plaat hoorde en het leuk genoeg vond om het zelf op te nemen.' - De trein die de titel opleverde, kreeg zijn naam omdat hij op zondagochtend om 12:05 uur vertrok uit Jackson, Mississippi en bij zonsopgang aankwam in Parchman Prison, 130 mijl naar het noorden. De gevangenis, ook bekend als Parchman Farm (of meer formeel, Mississippi State Prison), bevond zich op duizenden hectaren land, waar de gevangenen dwangarbeid verrichtten. Terwijl ze aan het werk waren, zongen ze soms over de Midnight Special, die bezoek van vrienden en familie bracht, dus voor echtelijke bezoeken, de eerste in hun soort.
- Dit werd eind jaren zeventig gebruikt als thema voor een populaire tv-show, genaamd De Middernacht Special . Het werd gehost door Robert Westin Smith, ook wel bekend als de beroemde Amerikaanse DJ Wolfman Jack. >> Suggestie tegoed :
Patrick - Bremen, GA - De opname uit 1962 van 'Midnight Special' van de Jamaicaans-Amerikaanse zanger Harry Belafonte valt op door de allereerste officiële opname van Bob Dylan, die mondharmonica speelde. Belafonte vertelde Mojo magazine juli 2010 hoe het tot stand is gekomen. Hij herinnerde zich: 'Het had Sonny Terry moeten zijn, maar hij kwam aan de grond door een onweersbui in Memphis en kon de afspraak niet maken. Mijn gitarist Millard Thomas zei: 'Nou, er is een jongen die ik de hele tijd in het dorp zie en hij doet dat hele Sonny-ding... hij slaapt en droomt ervan.' Dus ik zei: 'We hebben geen keus, denk ik. Ga hem zoeken.'
En deze magere jongen verscheen, en hij had een papieren zak bij zich vol harmonica's in verschillende toonsoorten. Ik speelde het nummer voor hem en hij haalde er een uit de zak, doopte het in water en speelde het in één take, en het was geweldig. Ik vond het geweldig. Ik vroeg hem of hij nog een take wilde proberen en hij zei: 'Nee.' Hij liep gewoon naar de deur en gooide de mondharmonica in de vuilnisbak toen hij naar buiten ging.
Ik weet nog dat ik dacht: heeft hij zoveel minachting voor wat ik doe? Maar ik kwam er later achter dat hij zijn harpen bij de Woolworth-drogisterij had gekocht. Het waren goedkope, en toen hij ze eenmaal nat had gemaakt en er echt zo hard mee had gespeeld als hij, waren ze klaar. Pas tientallen jaren later, toen hij zijn boek schreef ( Kronieken ), dat ik las wat hij echt voor mij voelde, en ik zeg je, ik werd heel erg verslikt. Ik had hem al die tijd bewonderd, en wat hij ook deed of zei, ik was gewoon een steen, steen fan.'
