- In het nummer van 24 februari 2006 van de bewaker krant, Sparks toetsenist Ron Mael zei: 'Russell (Mael, zang) en ik verhuisden naar Engeland na twee mislukte Amerikaanse albums. Island Records had vertrouwen, maar we hadden geen nummers. Onze ouders woonden hier en op zondag nam ik de bus naar Clapham Junction; er was een piano in hun flat. Op een zondag gebeurde er iets met dat nummer. In het begin vond ik het niet zo bijzonder: het heette Too Hot to Handle of zoiets onzinnigs.
De regel 'Deze stad is niet groot genoeg voor ons allebei' is een filmcliché, een uitdaging van de ene schutter tot de andere. Maar het hebben van een nummer dat het tegenovergestelde van een cliché was, maar een clichématige regel gebruikte, interesseerde me echt. De zang klinkt zo gestileerd omdat ik het schreef zonder enige aandacht voor zang en Russell moest zich aanpassen. We schrokken toen de platenmaatschappij dacht dat het een single was, maar doen Top Of The Pops een enorm effect gehad. Plots waren er schreeuwende meisjes. We hebben het opgenomen tijdens de energiecrisis en we kregen te horen dat het door het vinyltekort misschien nooit zou uitkomen.' - Dit is geschreven door Sparks in een koude flat in Clapham, Zuid-Londen. Elton John wedde met Sparks' producer Muff Winwood dat deze single de Britse hitparade niet zou halen, maar Elton kreeg ongelijk toen het nummer 2 bereikte.
- op vonken' Top Of The Pops optreden, danste Marc Bolan-achtige Russell Mael rond en sloeg oorverdovende hoge noten, terwijl zijn getande broer, Ron Mael, bijna bewegingloos achter de toetsenborden zat en huiveringwekkende blikken uitwierp. John Lennon grapte over Ron Mael toen hij Sparks zag optreden: 'Het is Hitler op de televisie.'
Het nummer werd een hit na dat optreden, dat twee weken werd uitgesteld omdat de Mael-broers zich moesten aanmelden bij de British Musicians' Union voordat ze in de show konden optreden. - Ron Mael is de belangrijkste songwriter van de twee broers en zussen, maar vaak passen zijn woorden niet helemaal bij de melodie. Ron laat echter zijn vocalist broer, Russell Mael, niet afwijken van zijn scores. Ron legde uit: ''This Town Ain't Big Enough for Both of Us' is geschreven in A, en door God zal het gezongen worden in A. Ik denk dat als je met de meeste muziek op de proppen komt, je hebt een idee waar het heen gaat. En geen zanger zal me in de weg staan.' Russell voegde toe: 'Toen hij 'This Town Ain't Big Enough for Both of Us' schreef, kon Ron het alleen in die toonsoort spelen. Het was zo veel werk om het nummer te transponeren en een van ons moest wijken, dus ik maakte de aanpassing om erbij te horen.'
- In 2005 coverde Justin Hawkins, zanger van The Darkness, dit nummer als soloproject onder de naam British Whale. Het bereikte # 6 in de Britse hitlijsten. In de video was te zien hoe Hawkins darts speelde tegen de legendarische Phil 'The Power' Taylor en ook tegen Ron en Russell Mael. Siouxsie and the Banshees namen ook een versie van dit nummer op voor hun coveralbum uit 1987, Door het kijkglas .
- Sparks heeft verschillende andere hits gehad in het Verenigd Koninkrijk, waaronder 'Amateur Hour' en 'Beat The Clock'. Hun enige Amerikaanse hit was 'Cool Places', die in 1983 piekte op #49.
- De omslag van Kimono Mijn Huis met twee Japanse geishameisjes. Rechts is de Japanse zangeres Michi Ghirota, die enkele jaren later de vrouwelijke vocalen verzorgde voor het nummer 'It's No Game' van David Bowie uit 1980.
- In ons interview met Martin Gordon, die bas speelde voor Sparks tijdens de Kimono Mijn Huis tijdperk, vertelde hij ons over de eerste bewerking van dit nummer: 'Na enkele maanden repeteren in een veroordeelde sloppenwijk in de (toepasselijke naam) World's End in het Londense Chelsea, verhuisden we naar een dansstudio in Clapham. Hier kon men, dankzij de passpiegels langs de muren, tegelijkertijd pirouettes maken en perfecte pliés oefenen terwijl de deuntjes werden uitgevoerd, die bepaalde leden tot op de grond bevielen. Op een dag bracht Ron Mael 'This Town' binnen en we gingen aan de slag om een passend arrangement te maken. Hij speelde de wijzigingen akkoord, en ik koos een monofone lijn uit, die (gitarist) Adrian Fisher verdubbelde. Het leek te werken, dus hebben we het liedje eromheen gehangen.' Gordon onthulde verder dat de baslijn van het nummer was geïnspireerd door Yes: 'Ik gooide er een paar vluchtige verwijzingen in naar 'Close to the Edge', die niemand leek te identificeren, dus ik denk dat ik daarmee wegkwam. Ron uitte zijn blijde verbazing over de uitkomst, in die zin dat hij 'die verandering niet als een riff had beschouwd', maar toch kwam het er zo uit. Bevestiging kwam van de platenmaatschappij, toen ze repetities bijwoonden - we leken iets op het spoor.'
- Voor dit nummer is een zelden vertoonde promotiefilm opgenomen op het landgoed van Lord Montagu in Beaulieu aan de zuidkust van Engeland. Het werd geregisseerd door Rosie Samwell-Smith, de toenmalige echtgenote van de voormalige Yardbirds-bassist, Paul Samwell-Smith.
- In 1997 nam Sparks twee nieuwe versies van dit nummer op: een instrumentale versie geproduceerd door David Bowie associate, Tony Visconti, en een cover met de Nu Metal-band Faith No More. De laatste verscheen op Sparks' retrospectieve album, Plagiaat , en bereikte #40 in de Britse hitlijsten.
- Dit nummer komt voor in de superheldenactiekomedie uit 2008, Supervet , geregisseerd door Matthew Vaughn en met in de hoofdrollen Aaron Taylor-Johnson, Nicolas Cage en Chloë Grace Moretz.
