Never Gonna Give You Up door Rick Astley

Dit nummer is geschreven door het Britse productieteam van Stock, Aitken en Waterman. Het was geïnspireerd door een vrouw die Pete Waterman al drie jaar zag. Rick Astley logeerde op dat moment bij Waterman en na een telefoongesprek van drie uur met de vrouw zei Astley: 'Je geeft haar nooit op.' Aitken en Waterman veranderden het verhaal toen een beetje en maakten hem degene die kwetsbaar was.

Rick Astley werkte twee jaar in de studio van Stock, Aitken en Waterman, bedient tapemachines, zong mee op opnames voor andere zangers, leerde het vak en maakte de beroemde thee voordat het productietrio dit nummer voor hem schreef en produceerde, wat zijn eerste hit werd. . Het werd opgenomen in oktober 1986, maar werd pas in juli 1987 uitgebracht, omdat de producers wachtten op de juiste omgeving om een nieuwe artiest te breken.

In het VK was dit de grootste single van 1987, die vijf weken op nummer 1 bleef. Het stond bovenaan de hitlijsten in heel Europa.

In de videoclip, geregisseerd door Simon West, zingt Astley op verschillende locaties in West-Londen, waaronder een lege club waar hij geleidelijk een barman inspireert (gespeeld door danser Clive Clarke van de Top of the Pops dansgroep Zoo) om een zet te breken. Blijkbaar had Clarke een ernstige kater gehad toen zijn poging om een stuntflip uit te voeren mislukte en hij op zijn hoofd belandde. Gelukkig was hij niet gewond en maakte hij de stunt op een andere take.

Dat was niet het enige probleem tijdens de eendaagse shoot. Volgens VH1's Pop-upvideo , Astley's manager kreeg twee uur lang ruzie met West over de vraag of de zanger de mouwen moest oprollen.
In de UK werd dit gevolgd door 'Whenever You Need Somebody' en een cover van 'When I Fall In Love'. Die gingen respectievelijk naar #3 en #2. Astley's volgende vijf UK-singles haalden ook de Top 10, wat hem een record opleverde voor het plaatsen van zijn eerste acht singles in die laag.

In Amerika was de vervolgsingle ' Together Forever ', die een soortgelijk geluid heeft en werd beschouwd als een soort vervolg op 'Never Gonna Give You Up', waarbij Astley nu een permanente verbintenis aanging met het meisje dat hij nooit zou geven omhoog. Die ging ook naar #1.

Dit is het liedje dat je hoorde toen je ben gerickrolled . De internetrage ontstond in 2007 toen verschillende websites, waaronder een online anti-Scientology-groep en een Radiohead-site, links plaatsten die leken op normale clickthroughs die meer een nieuwsverhaal boden, maar in plaats daarvan gebruikers meenamen naar de video uit 1987 van Rick Astley die dit lied zong op YouTube. Astley was op de hoogte van deze internetgrap, die bekend werd als Rickrolling en resulteerde in miljoenen hits voor dit nummer op YouTube.

Astley zelf werd een paar keer gerickrolld voordat hij zich realiseerde dat het een internettrend was en niet alleen een vriend die met hem aan het rommelen was. Hij sprak met de LA Times over het fenomeen: 'Het is een beetje vreemd om video's van toen je een jonge kerel was op internet te hebben. Het maakt me aan het lachen - ik weet zeker dat het veel andere mensen ergert. Het is een beetje spookachtig. Het is gewoon een van die vreemde dingen als iets wordt opgepikt en mensen rennen ermee weg. Dat is het geniale aan internet.'
Astley heeft altijd nummers geschreven, en vier van zijn nummers maakten zijn Wanneer je iemand nodig hebt album. Zijn eerste hit die hij schreef was 'She Wants to Dance with Me', dat op zijn tweede album verscheen; een meer persoonlijk nummer, 'Cry For Help', maakte deel uit van zijn derde album - zijn eerste na het afscheid van Stock, Aitken en Waterman.

In een Songfacts-interview uit 2018 met Astley sprak hij over een connectie met 'Never Gonna Give You Up', een nummer dat hij niet heeft geschreven. 'Ik had geen persoonlijke connectie met wat er gaande was, omdat het voelde alsof ik het vanaf de andere kant van een scherm bekeek', zei hij. 'Het is zo snel gegaan.'

'Als je het nummer niet schrijft en het niet hebt geproduceerd, is het jouw nummer, maar het kost wat tijd om in bed te gaan liggen en het echt je nummer te worden', voegde hij eraan toe. 'Zelfs sommige van de groten, Whitney Houston, of zelfs teruggaand naar Frank Sinatra, hebben de muziek niet geschreven en geproduceerd. Dus als ik nu 'Never Gonna Give You Up' zing, is dat mijn lied. Het maakt me niet uit wie het heeft geschreven, het maakt me niet uit wie het heeft geproduceerd, het is mijn lied.'
Het nummer is geïnspireerd op populaire clubhits uit de jaren '80 van Colonel Abrams, bekend als de Godfather of House, en Steve Arrington, voormalig frontman van de funkband Slave. McGuire legde uit: 'Mike [Stock] en Matt [Aitken] zouden het sjabloon gebruiken waarvan ze dachten dat het ideaal zou zijn voor een bepaalde artiest, en het startpunt voor 'Never Gonna Give You Up' bestond uit Steve Arrington en kolonel Abrams. Ze dachten dat hun muziek goed bij Rick zou passen, dus iemand bracht de platen binnen, waaronder Colonel Abrams' 'Trapped', en nadat we ernaar hadden geluisterd en ze hadden geanalyseerd, begonnen we de geluiden te repliceren, in een poging hun ethos in plaats van ze op enigerlei wijze te samplen of af te troggelen.'
Opnametechnicus Mark McGuire vertelde: Geluid op geluid wat het productietrio verwachtte van hun 'assistent' Astley: 'Rick was de leukste artiest met wie ik daar werkte. Hij was extreem nuchter, maar ook ongelooflijk verlegen, en hoewel Pete Waterman hem had gezien [op het Britse clubcircuit met een soulband genaamd FBI] en wilde dat hij zou opnemen, vreesde hij dat Rick te verlegen zou zijn in de studio om iets voor elkaar te krijgen. Dus vroeg hij hem om daar een tijdje te werken, iedereen te ontmoeten, met ze om te gaan en te lachen, zodat hij niet zou worden geïntimideerd als het tijd was voor hem om op te nemen. Hij was daar dus in dienst als 'assistent', maar niet echt om als assistent te werken. Het was slechts een manier om hem kennis te laten maken met de studio.'
Astley was een zeer pragmatische popster die begreep dat zijn weggelopen succes een houdbaarheidsdatum had. Toen de hits opdroogden na zijn album uit 1991 Vrij , zijn ego was onder controle en zijn financiën op orde. 'Ik heb mijn carrière niet berooid en een beetje gek achtergelaten, op de rand van waanzin, en dat is hoe ontzettend veel mensen de neiging hebben om in de popmuziek te belanden', vertelde hij aan Songfacts. 'Ik kwam er echt mee weg. Uiteindelijk verdiende ik wat ik beschouwde als echt geld, hield het meeste in bezit en had sindsdien een zeer comfortabel, relatief gezond en geweldig leven. Dat is geen normaal verhaal voor mensen die op dezelfde manier in de popmuziek zijn terechtgekomen als ik.'

Astley bleef muziek maken, maar met beperkte release. Hij bleef uit de schijnwerpers tot de Rickrolling-trend, toen hij deelnam aan een aantal goedbetaalde stunts zoals verschijnen vanaf een praalwagen bij de Macy's Thanksgiving-parade in 2008, maar hij heeft geen product gepusht of nieuwe versies van het nummer gemaakt om te profiteren van zijn hernieuwde bekendheid. Zijn volgende album kwam pas in 2016 toen hij uitkwam vijftig , die in het Verenigd Koninkrijk genoeg belangstelling verwierf om op #1 te debuteren.
Astley plaatste de officiële video pas op 24 oktober 2009, twee jaar nadat de RickRolling-trend begon. De eerste geposte exemplaren waren ongeautoriseerd en geüpload met het oog op de grap.
Nick Lowe neemt een veel cynischer standpunt in over het sentiment van dit nummer op zijn nummer 'All Men Are Liars' uit 1990. Hij zingt:

Herinner je je Rick Astley nog?
Hij had een dikke hit die afschuwelijk was
Hij zei dat ik je nooit zal opgeven of teleurstellen
Nou, ik ben hier om je te vertellen dat die lul een clown is
Hoewel hij nog maar een jongen was toen hij die gelofte aflegde
Ik durf te wedden dat hij nu alles weet
Tijdens de albumsessies nam Astley ook een cover op van The Temptations 'Ain't Too Proud To Beg', die op zijn tweede album terechtkwam, Hou me in je armen .
Toen hij in oktober 1986 'Never Gonna Give You Up' opnam met Stock, Aitken en Waterman, was het duidelijk dat alles wat ze uitbrachten richting de hitparade ging. Toen het nummer uiteindelijk in juli 1987 werd uitgebracht, leek het onvermijdelijk dat het zou raken, en Astley was er klaar voor. 'Hun liedjes klonken uiteindelijk een beetje hetzelfde', vertelde hij ons. 'Iedereen had een bepaald eigen geluid, want daar waren ze op uit. Dus ik dacht: 'De mijne zou dan een kans kunnen krijgen. Het zou wel eens een kans kunnen krijgen.' En ja hoor, dat deed het ook.'
Toen het team Astley's demo naar RCA bracht, weigerde een directeur te geloven dat de rijke bariton op de band afkomstig was van een magere blanke jongen uit Manchester. Astley vertelde Aanplakbord : 'Dus we hebben hem naar de receptie van PWL-opnamestudio's gebracht en ik heb voor hem gezongen... en toen was hij overtuigd.'
Dit bevatte oorspronkelijk backing-vocal harmonieën om Astley's soul-beïnvloede zang te spelen. McGuire zei: 'De jongens hebben het nummer opnieuw bezocht omdat ze het een beetje te zacht en retro vonden. Ze besloten daarom om het harder te maken en het meer clubby en eigentijds te laten klinken door het te verkleinen en de achtergrondzang weg te halen voordat het klaar was om te mixen.'
In de jaren '10 werd dit nummer een trendy keuze voor komische kinderfilms. Het verscheen in:

Happy Feet Two (2011)
De Angry Birds-film (2016)
De Lego Batman-film (2017)

Het werd ook gebruikt in de film van 2017 De rampartiest .
Dit leende zijn titel aan een aflevering uit 2003 van Degrassi: de volgende generatie , een Canadese tienerdramaserie die bijna alle afleveringen vernoemt naar hits uit de jaren 80. Deze gaat over een beledigend vriendje (Rick genaamd!).

Het was te zien in verschillende andere tv-shows, waaronder: Cold Case ('Kerkgaande mensen', 2003), Doctor who ('Vaderdag', 2005) en Het is altijd zonnig in Philadelphia ('Charlie heeft kanker,' 2005).
In een 2007 Familieman aflevering gebaseerd op de film Terug naar de toekomst , speelt Brian dit op het schoolfeest in plaats van 'Johnny B. Goode', terwijl Astley's neef Marvin belt om Rick te vertellen dat hij het 'middelmatige, generieke' geluid heeft gevonden waarnaar hij op zoek was.

Het nummer verschijnt ook in een 2016 aflevering van South Park waar sommige personages Rickrolled krijgen.
Stock, Aitken en Waterman zijn grote namen in Europa, maar niet in Amerika, waar Astley hun grootste succesverhaal is. Dertien van hun producties werden #1 in het Verenigd Koninkrijk, waaronder 'Respectable' van Mel & Kim en 'I Should Be So Lucky' van Kylie Minogue. Slechts drie stonden bovenaan de Amerikaanse hitlijst en twee van hen zijn van Astley: 'Never Gonna Give You Up' en 'Together Forever' (Bananarama's cover van 'Venus' is de andere).

Britse artiesten hadden vaak grote hits in hun thuisland, maar vonden de Amerikaanse markt moeilijker te kraken. Astley kwam begin 1988 naar de Verenigde Staten in een tijd dat hij overal op de Britse hitlijst stond. In Amerika wekte hij geen hysterie op, maar maakte hij zich geliefd bij radiostations, die zeer ontvankelijk waren. 'Never Gonna Give You Up' klom in maart naar #1; 'Together Forever' bereikte in juni de eerste plaats. Astley is trots op zijn succes in de States. 'Als je echt tegen de wereld wilt zeggen: 'Dat was een goede hit', dan moet je een hit hebben in Amerika', zei hij. 'Als je het niet in Amerika doet, dan is het toch niet echt wereldwijd?'
Dankzij de Rickrolling-trend werd dit het favoriete nummer van diegenen die het stemmen via internet wilden exploiteren. In 2008, toen de New York Mets hun songselectie in de 8e inning ter stemming brachten, won 'Never Gonna Give You Up'.
Toen de vrouw van Donald Trump, Melania, sprak op de Republikeinse Nationale Conventie van 2016, klonken er echo's van dit lied in haar toespraak. Hij zal nooit, nooit opgeven. Hij zal je nooit in de steek laten', zei ze over haar man.
De Foo Fighters maakten nieuws toen ze... Gerickrollde demonstranten van de anti-homo Westboro Baptist Church die aan het demonstreren waren buiten hun concert in Kansas City, Missouri. De Foos volbrachten de prestatie door het lied te laten klinken vanuit een vrachtwagen in de buurt van waar de demonstranten stonden. In de komende jaren werden Astley en de band hecht. Hij zong het nummer op een Londen Foo Fighters-concert in 2017 .
'Never Gonna Give You Up' heeft een hoofdrol in de 2021 Ted Lasso aflevering 'Geen bruiloften en begrafenissen.' Al vroeg leren we dat Rebecca's moeder het lied elke ochtend speelt om haar dag te beginnen. 'Ik speel het graag in elke kamer van het huis als ik wakker word', zegt ze. 'Ik word gewoon blij.'

Rebecca repliceert: 'Vroeger hield de hele wereld van dat lied, toen hoorden we het ad nauseam, en nu zijn we eroverheen.'

'Zo werk ik niet', zegt haar moeder. 'Als ik eenmaal van iets hou, hou ik er voor altijd van.'

Later moet Rebecca een lofrede houden op de begrafenis van haar vader. Ze is in de war en, niet in staat om haar gedachten in de juiste woorden te verwoorden, begint ze de tekst van het lied te reciteren, waarbij iedereen in de kerk zich bij haar aansluit.

Aan het einde van de aflevering, Rebecca Rickrolls haar moeder, het splitsen van de video in een home movie. We leren dat het de eerste keer is dat haar moeder Astley heeft gezien. 'Ik dacht dat hij zwart was', zegt ze.

Wat Astley betreft, hij postte dat we 'volledig weggeblazen waren door wat ze met dat nummer deden'.