- In dit nummer wordt een mannelijke hoofdrolspeler, die zijn fietsband heeft lek gestoken op een desolate heuvel, benaderd door een 'charmante man' in een 'charmante auto'. Na een korte aarzeling stapt de hoofdpersoon in de auto bij de man, die flirt met zijn passagier en hem later op de avond uitnodigt. De hoofdpersoon wijst het aanbod van de man af, omdat hij 'geen steek heeft om te dragen'. Frontman, Morrissey, vertelde... Uitkleden in 1984 dat deze laatste regel uit persoonlijke ervaring is geschreven: 'Jaren en jaren heb ik nooit een baan gehad, of geen geld. Daardoor heb ik nooit kleding gehad. Ik ontdekte dat bij die zeer zeldzame gelegenheden dat ik ergens werd uitgenodigd, ik constant ging zitten en zei: 'Mijn hemel, ik zou onmogelijk naar deze plek kunnen gaan vanavond omdat ik geen kleren heb, ik heb geen alle schoenen.' Dus ik zou al die smerige feestjes missen. Het was echt een verhulde zegen.'
- Morrissey hief de zin op: 'Een opgesprongen pantryjongen, die zijn plaats nooit kende', uit de verfilming van het homo-erotische toneelstuk uit 1972, speurder , met in de hoofdrollen Laurence Olivier en Michael Caine. De film zelf verwijst naar de roman uit 1945, Liefdevol , door Hendrik Groen. In dit verhaal beschuldigt de beheerder van een Iers kasteel, Charlie Raunce, zijn pantryjongen ervan 'opgesprongen' te zijn en 'zijn juiste plaats niet te kennen'. Latere gebeurtenissen omvatten de diefstal van een ring, waarvoor de pantryjongen ten onrechte wordt beschuldigd. >> Suggestie tegoed :
Lannie - Cedar Rapids, IA - Gitarist Johnny Marr componeerde dit speciaal voor een BBC-radiosessie met de DJ John Peel, die de band verdedigde. Voor deze 'Peel Sessions' kregen bands drie uur studiotijd om een paar nummers op te nemen met minimale overdub, die Peel exclusief zou spelen.
Marr herinnerde zich aan Gitaarspeler in 1990: 'Ik herinner me dat ik het schreef, het was ter voorbereiding op een single van John Peel. Ik schreef het op dezelfde avond als 'Pretty Girls Make Graves' en 'Still Ill'.
Peel speelde de Session-versie van 'This Charming Man' een paar keer en kreeg veel respons. Dit overtuigde het platenlabel van The Smiths, Rough Trade, om de commerciële versie van het nummer als single uit te brengen in plaats van hun oorspronkelijke keuze voor 'Reel Around the Fountain'. - In 2006 vertelde de leider van de Conservatieve Partij en de toekomstige Britse premier, David Cameron, aan de BBC-radioshow: Desert Island-schijven , dat dit een van de acht nummers was die hij graag bij zich had op een onbewoond eiland. Zowel Marr als Morrissey hebben afstand genomen van de steun van Cameron. In 2010 tweette Marr: 'David Cameron, stop met zeggen dat je The Smiths leuk vindt, nee dat doe je niet. Ik verbied je om het leuk te vinden,' terwijl Morrissey Cameron aanviel omdat hij later dat jaar op herten jaagde en schoot.
- The Smiths voerden dit voor het eerst uit in de Britse entertainmentshow Top of the Pops in 1983. Morrissey zwaaide gladiolen tijdens het optreden, wat de eerste keer was dat veel Britten The Smiths zagen. Marr heeft gereageerd op de bewaker in 2011: 'Morrissey gebruikte die gladiolen op een manier die verre van fey was, ze bijna zwaaiend. Morrissey zorgde voor flamboyantie, de rest droeg truien en zorgde voor een streetwise, bende-aspect. We hadden een jaar van afwijzingen gehad, in de loopgraven gelopen; er was ons niets op een bord aangereikt en we waren klaar.' De gitarist van Oasis, Noel Gallagher, was een van degenen die het optreden van The Smiths die novemberavond vingen: 'Geen van mijn vrienden vond ze leuk - het waren meer hooligan-types. Ze kwamen aan het werk en zeiden 'F*ckin' hell, heb je die poef gezien? Top of the Pops met de struik in zijn achterzak?' Maar ik dacht dat het levensveranderend was.'
- In 1984 vertelde bassist Andy Rourke: Opnamespiegel dat hij dacht dat dit de beste single van The Smiths tot nu toe was: 'Van al onze singles vind ik 'This Charming Man' het beste, gewoon omdat de ritmes zo aanstekelijk zijn. Smith-muziek raakt me echt.'
- Marr geopenbaard aan Mojo in 2008 dat het succes van Rough Trade-labelgenoten Aztec Camera hem ertoe aanzette dit te schrijven: 'Een paar dagen voordat ik 'This Charming Man' schreef, had ik 'Walk Out To Winter' van Aztec Camera op BBC gehoord Radio 1 , en ik voelde me een beetje jaloers. Mijn concurrentiedrang begon. Ik voelde dat we iets up-beats en een belangrijke sleutel nodig hadden voor Rough Trade om achter te komen. Daarom schreef ik het in de toonsoort G, wat ik tot op de dag van vandaag zelden doe. Ik wist dat 'This Charming Man' onze volgende single zou worden.' Marr vervolgt: 'Ik deed het hele ding in één keer in deze TEAC 3-sporen bandrecorder waar ik vroeger op schreef. Ik bedacht de basisakkoorden en overdubde meteen de bovenste regel en de intro-riff.'
- Het geluidseffect dat je aan het einde van het refrein hoort, is dat Marr een metalen mes op zijn Telecaster laat vallen. Marr vertelde Selecteer in 1993: 'Ik zou deze echt luide Telecaster van mij nemen, op een Fender Twin Reverb leggen met het vibrato aan, en hem afstemmen op een open akkoord. Dan zou ik een mes met een metalen handvat erop laten vallen en willekeurige snaren raken. Ik gebruikte het op 'This Charming Man', begraven onder ongeveer 15 gitaartracks. Mensen dachten dat de belangrijkste gitaarpartij een Rickenbacker was, maar het is echt een '54 Tele. Er zijn drie akoestische tracks, een achterwaartse gitaar met een heel lange galm, en het effect van het laten vallen van messen op de gitaar - dat komt aan het einde van het refrein.'
- Dit overtrof Mojo 'The 50 Greatest UK Indie Records of All Time' lijst in 2008.
- Dit was een single-only release in 1983 en stond dus niet op een traditioneel studioalbum. In 1989 kocht Warner Records de back-catalogus van The Smiths en verwerkte het nummer in daaropvolgende persingen van het titelloze debuutalbum van de band. In 1992 bracht Warner 'This Charming Man' opnieuw uit in het Verenigd Koninkrijk, waar het piekte op #8.
- Johnny Marr herinnerde zich aan: Q tijdschrift op de ochtend dat hij dit nummer schreef: 'Ik herinner me dat ik wakker werd in een huisje net buiten Manchester dat de vrouw van manager Joe Moss bezat, en me klaarmaakte om naar Rough Trade in Londen te gaan. Ik wist dat we een week later een John Peel-sessie hadden en dat we een paar nieuwe nummers nodig hadden, dus ik zette het neer als bijna een puinhoop en het hele ding stroomde eruit.'
Marr voegde eraan toe dat hij in eerste instantie niet onder de indruk was van zijn nieuwe compositie: 'Omdat ik het zo nonchalant had gedaan voordat ik niet zeker wist of het goed was of niet', legde hij uit, 'vervolgens namen we het op in Maida Vale en Ik besefte dat het iets speciaals had.' - Marr gaf toe dat ondanks zijn ambassadeursstatus als het onofficiële themalied van The Smith, dit nummer nooit een bandfavoriet was. 'Dat is het nog steeds niet,' voegde hij eraan toe. 'Ik huiver een beetje als ik het nu hoor. Het vertelt alleen de glanzende kant van het verhaal, het belichaamt op geen enkele manier wat er op de lange termijn goed was aan de band. Maar God zegene het, het leek bij veel mensen aan te slaan.'
