- Graceland is het herenhuis in Memphis, Tennessee waar Elvis Presley woonde; het is waar Elvis begraven ligt, en het is nu een museum en een populaire toeristische attractie. Paul Simon begon zijn nummer 'Graceland' te noemen nadat hij het nummer had bedacht, wat hem deed denken aan het Sun Records-geluid waar Elvis mee opnam.
Simon zegt dat dit nummer een voorbeeld is van 'hoe een samenwerking werkt, zelfs als je je er niet van bewust bent dat het gebeurt'. Hij reisde in februari 1985 naar Zuid-Afrika en nam er op met een verscheidenheid aan lokale muzikanten. Een van deze sessies was met een accordeonist genaamd Forere Motloheloa, die het nummer 'The Boy in the Bubble' speelde. Deze sessies produceerden een drumgeluid dat Simon leuk vond, dat hij beschreef in de 2012 Graceland heruitgave: 'De drums waren een soort reizend ritme in countrymuziek - ik ben een grote fan van Sun Records, en begin jaren '50, midden jaren '50 van Sun Records hoor je die beat veel, zoals een snel, Johnny Cash-type van ritme.'
Simon stelde een ritmesectie samen bestaande uit drie Afrikaanse muzikanten: gitarist Ray Phiri, fretloze bassist Baghiti Khumalo en drummer Isaac Mtshali. Simon speelde de drums voor Phiri en vroeg hem er iets overheen te spelen. Phiri begon zijn versie van American Country op elektrische gitaar te spelen, akkoorden die niet vaak werden gebruikt in Afrikaanse muziek: mineurakkoorden. Toen Simon hem vroeg waarom hij dat speelde, antwoordde Phiri: 'Ik deed gewoon de manier waarop je schrijft na.'
Simon vroeg hem om het te overdubben met een lik, en samen met Khumalo en Mtshali kwamen ze met de basistrack. Simon zei: 'Het nummer heeft een mooie leegte. Dat is wat me aan Sun Records deed denken toen het niets anders was dan slapback echo en het nummer.'
Met Phiri die zijn benadering van Amerikaanse country speelde en Baghiti een rechttoe rechtaan Afrikaanse groove op bas speelde, voelde Simon dat er een overeenkomst was in de muziek, en hij schreef een tekst om dat uit te drukken. - Aanvankelijk beschouwde Simon het woord 'Graceland' als een tijdelijke titel, totdat hij iets beters kon bedenken - misschien iets dat met Afrika te maken had. Na een tijdje realiseerde hij zich dat de titel niet zou verdwijnen, en hij voelde zich er prettig bij. Simon zei: 'Ik kon het niet vervangen. Ik dacht, misschien moet ik naar Graceland gaan. Misschien moet ik op reis gaan om te kijken waar ik over schrijf, en dat heb ik gedaan.'
Simon beschrijft die reis in het lied; hij reed van Louisiana naar Graceland op Route 61, en de tekst was zijn gedachten over het platteland: 'The Mississippi Delta schijnt als een nationale gitaar.' Toen hij eindelijk in Graceland aankwam, nam hij de beroemde tour. - Dit is het titelnummer van Simons meest succesvolle album, dat meer dan 15 miljoen exemplaren heeft verkocht en een Grammy voor Album van het Jaar heeft gewonnen. Het is een album dat zich voornamelijk richt op Afrikaanse muziek, maar het verkent ook andere vormen van niet-reguliere muziek, zoals Zydeco. Simon vindt dit nummer minder Afrikaans klinkend dan de meeste andere Afrikaanse nummers. De single won Simon ook zijn derde Record of the Year award - hij won eerder voor 'Mrs. Robinson' en 'Bridge Over Troubled Water'.
Het bezoek van Paul Simon aan Zuid-Afrika was geen gemakkelijke taak, aangezien veel landen het land boycotten vanwege hun racistische apartheidsbeleid. Het Anti-Apartheidscomité van de Verenigde Naties steunde zijn inspanningen echter, aangezien hij alleen met zwarte Zuid-Afrikaanse muzikanten opnam en op geen enkele manier samenwerkte met de overheid. Dit stelde sommige critici niet tevreden, die van mening waren dat het overtreden van sancties de pogingen om verandering in het land te bewerkstelligen, ondermijnde, ongeacht zijn artistieke bedoelingen. Uiteindelijk heeft het Graceland-project geholpen om de apartheidsstrijd onder de aandacht te brengen en veel Zuid-Afrikaanse muzikanten aan een wereldwijd publiek bloot te stellen. De sancties waren vooral bedoeld om te voorkomen dat entertainers lucratieve optredens zouden geven in het Sun City-resort, en Simon deed niets om de corrupte regering daar te steunen. - Wat betreft de tekst: 'Er is een meisje in New York City dat zichzelf de menselijke trampoline noemt', legde Simon uit aan... SongTalk magazine: 'Die regel viel me op toen ik langs het Natuurhistorisch Museum liep. Voor geen enkele reden die ik kan bedenken. Het is aan niemand gerelateerd. Of iets. Het leek me gewoon grappig. Hoewel dat een beeld is dat mensen zich herinneren, praten ze over die lijn. Maar wat me echt interesseerde, was de volgende regel, omdat ik het woord 'Graceland' gebruikte, maar het stond niet in het refrein. Ik bracht 'Graceland' terug in een vers. Dat is een van de dingen die ik heb geleerd van Afrikaanse muziek: de herhaling van thema's kan op verschillende plaatsen komen.'
- Simon legde de wereldmuziekcomponent van dit nummer in de heruitgave van het album uit: 'Het deel van mij dat 'Graceland' in mijn hoofd had, reageerde volgens mij onbewust op wat ik voor het eerst in de drums hoorde, wat een soort Sun Records was. /country/blues amalgaam. Wat Ray aan het doen was, was zijn auditieve herinneringen aan wat Amerikaans land was en wat voor soort akkoordwisselingen ik speelde door elkaar halen. Dus het hele nummer is eigenlijk één geluid dat een reactie oproept, en dat werd uiteindelijk een tekst die in plaats van over een Zuid-Afrikaans onderwerp of een politiek onderwerp ging, een reizend lied werd. Dat is echt het geheim van Wereldmuziek: mensen kunnen naar elkaar luisteren, associaties maken en hun eigen muziek spelen die klinkt alsof het in een andere cultuur past.'
- Enkele maanden na de eerste opnamesessies werd de Nigeriaanse pedalsteelgitarist Demola Adepoju aan het nummer toegevoegd. Dit voegde een vertrouwd geluid toe aan zowel Amerikaanse als Afrikaanse muziek, aangezien de pedal steel gitaar een populair instrument is in West-Afrika.
- Dit nummer heeft de tand des tijds doorstaan, maar toen het als single werd uitgebracht, bereikte het alleen de nummer 82 in de VS en brak het niet in de hitlijsten in het VK. Het paste niet precies in radioformaten zoals 'You Can Call Me Al', dus het ontbrak hitpotentieel. Het vond wel een publiek als onderdeel van het album, dat naar # 1 in het VK ging en bijna twee jaar in de hitlijsten bleef. In Amerika piekte het album op nummer 3, maar bleef 97 weken op de kaart staan.
- Volgens een artikel in de Londen Times , een deel van dit nummer is een verslag van het uiteenvallen van het huwelijk van Paul Simon met zijn eerste vrouw Peggy Harper. De negenjarige 'reisgenoot' waarnaar hij verwijst, is hun zoon Harper, die drie jaar later, op 12-jarige leeftijd, zijn vader vergezelde op de Graceland tour. Harper Simon, geboren in 1972, ontwikkelde zich tot singer-songwriter. Hij werkte samen met zijn stiefmoeder Edie Brickell voor het album van 2008 Zware cirkels , en een jaar later bracht hij zijn eerste soloalbum uit, genaamd Harper Simon .
- Don en Phil Everly van de Everly Brother zongen back-up op dit nummer. Paul Simon en zijn muzikale partner Art Garfunkel verafgoodden de Everlys en namen hun nummer 'Bye Bye Love' op voor hun Brug over troebel water album. Simon zei dat hij 'Graceland' hoorde als 'een perfect nummer van Everly Brothers'.
- In een interview uit 1993 over Larry King Live , Simon zei dat dit zijn favoriete liedje was.
- De B-kant van de single was 'Hearts And Bones', dat te vinden is op het gelijknamige album, dat drie jaar eerder werd uitgebracht. Graceland .
- Simon's tweede vrouw, Carrie Fisher, was het onderwerp van enkele van de nummers op zijn 1983 Harten en botten album, inclusief het titelnummer. Ze trouwden dat jaar, scheidden een jaar later, maar hielden een knipperlichtrelatie gedurende de jaren '80. Fisher vertelde Rollende steen , ''Graceland' heeft een deel van ons in zich.'
